تأثیر داستان گویی دیجیتال بر اضطراب شنیداری زبان آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر داستان­ گویی دیجیتال بر اضطراب شنیداری زبان­آموزان ایرانی است. شصت زبان آموز سطح متوسط به صورت نمونه در دسترس انتخاب شده و به عنوان گروه آزمایش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) در تحقیق حاضر که از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون است؛ شرکت نمودند. در ابتدا، برای سنجش سطح اضطراب شنیداری هر دو گروه از پرسش نامه اضطراب شنیداری زبان خارجه، با سه عامل اضطراب عاطفی، نگرانی ادراکی و ترس پیش بین به عنوان پیش آزمون استفاده شد. تدریس مهارت شنیدن بر اساس روش ارتباطی شامل سه مرحله پیش- شنیداری، شنیداری و پس- شنیداری به مدت 14 هفته انجام شد. در بخش شنیداری در گروه آزمایش داستان­ های دیجیتال به صورت چند رسانه­ ای اجرا شدند و شاگردان فایل داستان را با استفاده از دستگاه دی­ وی­ دی مشاهده کردند و به آن گوش دادند. بخش شنیداری گروه کنترل شامل گوش ­دادن به روایت شفاهی داستان بدون استفاده از پخش چندرسانه­ ای بود. فعالیت ­های پیش ـ شنیداری و پس ـ شنیداری هر دو گروه یکسان بود. در پایان، آزمایش اضطراب شنیداری هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه اضطراب شنیداری زبان خارجه اندازه­ گیری شد. تحلیل داده­ ها، با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که استفاده از داستان گویی دیجیتال سبب­ کاهش معنادار اضطراب شنیداری زبان آموزان گروه­ آزمایش و سه عامل آن در قیاس با گروه کنترل شده است. بررسی میزان تأثیر آزمایش بر سه عامل پرسش نامه حاکی از تأثیر قابل ملاحظه به کارگیری داستان­ های دیجیتال بر کاهش اضطراب عاطفی (شاخص مجذور اتای تفکیکی= 0/773) در قیاس با نگرانی ادراکی (شاخص مجذور اتای تفکیکی = 0/552) و ترس پیش بین (شاخص مجذور اتای تفکیکی= 0/247) می­باشد.